Inverno

Budzę się, wstaję i zaczynam myśleć

A za oknem zima trwa w najlepsze

I jakimś trafem dzięki temu piszę

Pragnę w jej cichy szept w uchu usłyszeć

Wtedy, bum, obrazy jak żywe

Przesłaniają życie prawdziwe

Wizje, jak mogłoby być

Jak mógłbym tutaj żyć

A po chwili skupienia oto ona

Stoi samotna, ubrana skromnie

Marznie na mrozie kobiecina

Pomagam, jakoś nie powiem „nie”

To moją wadą, moją zaletą

Moją klątwą, moją monetą

Ona dziękuję, ale potem znowu

Zimna była, jest i będzie po wieki

Poddaje wątpliwość memu męstwu

Przywykłem, niczym człowiek kaleki

Dla niej jestem tym otaczającym śniegiem

Jak każdy, bo dla niej jesteśmy zerem

Nie liczy się nic, tylko jej kochanek

Nie znam człowieka, ale mu zazdroszczę

Ona nie szczędzi mu zachcianek

Mimo wszystko to ją jak boginię czczę

Jest tego warta, każdej minuty i godziny

To ona poddaje nas najważniejszej próbie

By sprawdzić, jak narysujemy jej ryciny

A potem sprawdzić, jak radzimy sobie w służbie

Ten kto to przetrwa jest warty jej uwagi

Warty jest spraw najwyższej wagi

Ja odpadłem na starcie, bo nie rysuje

Ja piszę, więc tylko z kąta ją opisuje

A wiedzcie, że nie ma piękniejszej

Nie ma nad elementy świata większej

I mimo tych rzeczy, jest łagodna

Dla tych, którzy są jej bliscy

Przy niej oni dobija się od dna

Jednak nie wszyscy, nie wszyscy

Za słabych zabije jej piękność

Za silni na nią nie zwrócą uwagi

Dla nich pospolita, taka jak inne

Ale to co ją wyróżnia to zażartość

Ona nie przyjmie tak, o, zniewagi

Zemści się, jej imię jest dla niej cenne

I za to wszystko ją właśnie kocham

I dziękuję, że mogę ją widzieć

Nie tylko w snach, i tam tylko słyszeć

Bo gdy na zewnątrz sobie wzdycham

Patrząc, jaka ona jest dzika

Mimo wszystko mnie nie spotyka

J.N. Miszon