Panta Rhei

Przede mną droga jest tylko jedna

Chwycić za miecz, bramy zamknąć

Ma decyzja nie jest przyjemna

Pokolenia zdołają mnie przekląć

Hańba mi, o hańba

Chłopiec nie żyje, koniec koszmaru

Jerozolima upada, niczym z piasku

Bo tam, w każdym zakamarku

Są bestie nieznające umiaru

O biada mi, o biada

Ciemno tu odkąd znikła z sennością

Przygniatała nas swoją niewinnością

A to co winno być mą powinnością

Stało się mojej duszy nicością

Vide, vide, vide, vide

Upadam, trafiony wysokich strzałą

Przyszli, poczuli krew, padlinożercy

Władający nami nielegalnie zwycięscy

Świat ma przez nich ranę niemałą

Słyszę to, słyszę, słyszę

Ogłuchłem, to oni nie zobaczyli

Oślepłem, to oni nie usłyszeli

To wszystko dla nich

To wszystko za nich

Żegnajcie, żegnajcie, żegnajcie

Za pysk, łańcuchami ubezwłasnowolniony

Katowany dzień, noc, miesiąc, rok, milenium

Wyrwany, tłukę pomimo tego jak jestem raniony

One jednak i w kółko i w kółko, jak fatum

Słuchajcie, słuchajcie, słuchajcie

Wracam, nie wiem jak i nie wiem gdzie

Uciekam jak bandyta, którym jestem

Śmierć za mną kroczy, idzie, idzie, idzie

Kroczy za mną, za tym całym złem

Goni mnie, goni, goni

Była częścią mnie odkąd pamiętam

To jej to wszystko zawdzięczam

Ona, w mojej głowie tylko dla niej miejsce

Jej oddałem się, jestem na jej łasce

Nikt mnie nie obroni, obroni

Ona bogini, ja zwykły jej domu robotnik

Nie szukam tego, co każdy inny zalotnik

Nie dominuję, ja jej chcę tylko służyć

W jej cierpieniach wielkich ulżyć

Ja, człowiek, człowiek

Jednak dla niej nic nie znaczę

Jak cienka linka na dratwie

Wiecie po co wam to tłumaczę?

Przecież i tak będę w niesławie

Kimkolwiek jestem, kimkolwiek

Byście uciekli, bo mimo że piękna

Droga do zbawienia jest przeto inna!