Mortis

Stała tam, taka niewinna

Z imieniem, dla mnie bezimienna

Czerwone do złości włosy

Zwinęła w warkocz, niczym zboża kłosy

Stała tam, taka jedna

Charakterem płomienna

Stała kobieta o ciemnych oczach

Wypowiadała się w pięknych słowach

Ale znikła. Słów nie użyła

Mój męski honor splamiła

Szukałem jej tydzień, miesiąc

Rok, gdy, sam ze sobą się żrąc

Biłem się ze wspomnieniami każdej nocy
Wspomnieniem bezbronności, gdy wołała pomocy

Bolą wspomnienia każdej konwersacji

Wstyd mi teraz, że nie miałem racji

Stała tam, czekała na mnie

Mój blask przy niej blednie

Zaśmiała się, jak miała w zwyczaju

I już razem wstąpiliśmy do raju