Podsumowanie roku 2012 w światowym i polskim MMA

Rok 2012 upłyną szybko. Jak wczoraj pamiętam UFC 142 odbywające się w HSBC Arenie Rio De Janeiro i wybiegającego w tłum kibiców Jose Aldo, a ledwie dwa dni temu Cain Velasquez odzyskał pas wagi ciężkiej stracony no rzecz Juniora Dos Santosa. Polskie MMA również nie wiało nudą – od KSW 18 w Płocku, przez MMA Attack 2 w Katowicach po KSW 21 w Warszawie. Dlatego postanowiłem podsumować rok 2012, dzieląc się z wami, według mnie, najlepszymi jego momentami w światowym jak i polskim MMA. 

Świat

Nokaut Roku

Tutaj nie miałem żadnej wątpliwości – Obrotówka Edsona Barbozy z UFC 142 zapadła mi w pamięć po dziś dzień, wraz z bezwładnie padającym ciałem Terrego Martina.

Poddanie Roku

Tutaj sprawa była dosyć skomplikowana. Widziałem wiele ładnych skończeń w tym roku. W końcu stwierdziłem, że nie rozdaję żadnych nagród pieniężnych, nie pracuję dla wielkiego portalu branżowego. Mogę wybrać nie najładniejsze, najbardziej efektowne, a to, które wzbudziło we mnie największe emocje. Wraz z tą myślą przypomniałem sobie UFC 153 i dźwignię na staw łokciowy Antonio Rodrigo Nogueirę. Powrót, dla mnie, ikony brazylijskiego MMA, wręcz prekursora tego sportu po ciężkiej kontuzji wydawał się mocno osłabić Minotauro. Jednak pomimo swojego wieku, ten stary brazylijski weteran nie powiedział ostatniego słowa.

Walka roku

Ten rok dał nam sporo udanych pojedynków. Jednak nie pamiętam tak wyrównanego pojedynku jak Edgar-Henderson na UFC 144. Było wszystko – stójka, zapasy, parter, emocje. Nie było chyba tylko krwi, jeśli mnie pamięć nie myli. Wynik, który mógł pójść w dwie strony, wypadł pomyślnie dla Hendersona.

Gala roku

Na żadnej z gal nie czułem takich emocji, nie było tylu znakomitych walk co na UFC 142. Co tu dużo mówić, prawie same nokauty i poddania, genialne pojedynki, a wszystko to przy gorącej atmosferze, jaką tworzyli brazylijscy kibice. Brazylia to magiczne miejsce i po Japonii jest drugim miejscem gdzie z wielką chęcią oglądam gale UFC

Zawodnik Roku

Przeglądałem walki, bonusy, gale ale niestety, żaden z zawodników nie zapadł mi w tym roku w pamięć. Dlatego tej kategorii nie jestem w stanie wytypować.

Niespodzianka roku

Przed UFC 153 sądziłem że nie zobaczę niespodzianki roku. Ale fakt że Jon Fitch z Erickiem Silvą dali najlepszą walkę na i tak znakomitej gali wgniotło mnie w fotel. Mimo że większość czasu w UFC był nudny, to Fitch zaskoczył mnie. Widać częściej powinien dostawać po głowie od Hendricksa by dawać dobre walki…

Polskie MMA

Nokaut roku

Obejrzałem tą walkę trzy razy by upewnić się w swoim typie. I podtrzymam swoją opinię wygłaszaną na bieżąco. Michał Materla na Rodneyu.

Poddanie roku

Też ciężko mi było wybrać. Z jednej strony Mamed, z drugiej Marcin Held a jeszcze z trzeciej dobijał się Maciej Jewtuszko. Ale przeważyła waga pojedynków. Marcin Held z Rich Clementim na Bellatorze 81. Dźwignia na staw skokowy nie jest łatwą dźwignią a tym bardziej wykonanie jej w walce zawsze cieszy oko takich ludzi jak ja. Tym samym Marcin w ostatnich sześciu zwycięstwach 4 razy zwyciężał poprzez dźwignię na nogę – to robi wrażenie.

Walka roku

Ten tytuł moim zdaniem powinien otrzymać nie tylko pojedynek, w którym było najwięcej dramaturgii czy o najwyższą stawkę. Wraz z tym powinna iść w parze dynamika oraz techniki. Dlatego wybrałem dwie walki roku. Pojedynek Michała Materli z Jayem Silvą i Borysa Mańkowskiego z Rafałem Moksem. Ten pierwszy dramatem i wagą będzie mitologizowany przez następną dekadę i powinien stać się szybko wizytówką KSW. Ten drugi natomiast posiadał wszystko to, co posiadał pojedynek Hendersona z Edgarem.

Gala roku

Wybór dla mnie był prosty: KSW 21. Gala bez pudzianów, bez żadnych freak fightów. Czysty sport. Dużo walk z tej gali chodziło mi w nominacjach. Dodatkowo piękną (przez walory fizyczne jak i sportowe) zrobiły reklamę żeńskiego MMA Karolina Kowalkiewicz(zwłaszcza ona) i Paulina Bońkowska, dając najlepszą walkę na gali. Dodatkowo pojedynki Asłambeka z Borysem i Irokeza z Kornikiem plasują się w tych, do których można powracać od czasu do czasu.

Runda roku

Tutaj wybór był prosty – pierwsza runda walki Kornika z Irokezem na KSW 21 była majstersztykiem MMA. Wiele chciałbym, aby każda runda była taka, jak ta, którą w pełnym boju przewalczyła czołówka lekkich naszego kraju

Wyjście roku

Nie ma co tu dużo gadać – kategoria, którą przyznaję tylko ze względu na KSW. Wyszukiwałem wielu wyjść, jednak najbardziej zapadło mi w pamięć wyjście Michała Materli na KSW 19. Zapowiedź Kasty oraz występ Soboty jeszcze długo będą chodziły mi po głowie.

Zawodnik roku

Trzy razy wytypowałem Michała Materlę. Dlatego też i jemu nadam miano najlepszego zawodnika tego roku. Zdobycie i obrona pasa KSW to jego największe osiągnięcie, a znając Michała, na pewno nie ostatnie. Jak chyba każdy fan, mam nadzieję, że po rozprawieniu się z Grovem na KSW 23 Joe Silva wyszuka telefon do menago Magica.

Odkrycie roku

Jeśli mowa o odkryciu roku, to urodzeni w Czeczeni zawodnicy mają coś w sobie. Anzor Azhiev pomimo bycia całkowitym nowicjuszem w MMA, dodał do niezbyt pokaźnego rekordu nazwiska Cengiza Dany i po całkowitej dominacji Paula Reeda. Jeśli tak dalej pójdzie, z rekordem około 7-0 powinien zasilić szeregi Bellatora albo UFC.

Niespodzianka roku

Jeśli można mówić o niespodziance roku, to jest to przegrana Asłambeka Saidova na European MMA z Mortenem Djurasą. Czeczen wyjechał po pewne zwycięstwo a wrócił... no właśnie. Ciężki nokaut jaki zafundował mu Duńczyk był dla mnie największą niespodzianką minionego roku. 

Panta Rhei

Przede mną droga jest tylko jedna

Chwycić za miecz, bramy zamknąć

Ma decyzja nie jest przyjemna

Pokolenia zdołają mnie przekląć

Hańba mi, o hańba

Chłopiec nie żyje, koniec koszmaru

Jerozolima upada, niczym z piasku

Bo tam, w każdym zakamarku

Są bestie nieznające umiaru

O biada mi, o biada

Ciemno tu odkąd znikła z sennością

Przygniatała nas swoją niewinnością

A to co winno być mą powinnością

Stało się mojej duszy nicością

Vide, vide, vide, vide

Upadam, trafiony wysokich strzałą

Przyszli, poczuli krew, padlinożercy

Władający nami nielegalnie zwycięscy

Świat ma przez nich ranę niemałą

Słyszę to, słyszę, słyszę

Ogłuchłem, to oni nie zobaczyli

Oślepłem, to oni nie usłyszeli

To wszystko dla nich

To wszystko za nich

Żegnajcie, żegnajcie, żegnajcie

Za pysk, łańcuchami ubezwłasnowolniony

Katowany dzień, noc, miesiąc, rok, milenium

Wyrwany, tłukę pomimo tego jak jestem raniony

One jednak i w kółko i w kółko, jak fatum

Słuchajcie, słuchajcie, słuchajcie

Wracam, nie wiem jak i nie wiem gdzie

Uciekam jak bandyta, którym jestem

Śmierć za mną kroczy, idzie, idzie, idzie

Kroczy za mną, za tym całym złem

Goni mnie, goni, goni

Była częścią mnie odkąd pamiętam

To jej to wszystko zawdzięczam

Ona, w mojej głowie tylko dla niej miejsce

Jej oddałem się, jestem na jej łasce

Nikt mnie nie obroni, obroni

Ona bogini, ja zwykły jej domu robotnik

Nie szukam tego, co każdy inny zalotnik

Nie dominuję, ja jej chcę tylko służyć

W jej cierpieniach wielkich ulżyć

Ja, człowiek, człowiek

Jednak dla niej nic nie znaczę

Jak cienka linka na dratwie

Wiecie po co wam to tłumaczę?

Przecież i tak będę w niesławie

Kimkolwiek jestem, kimkolwiek

Byście uciekli, bo mimo że piękna

Droga do zbawienia jest przeto inna!

Przez krew, pot i łzy

Mimo że upłynęło wiele lat, do dzisiaj wspomnienia o tamtych dniach, miesiącach są nader wyraźne. Tak jak gdybym oglądał zdjęcia z imprezy, przypominając sobie poszczególne elementy układanki. Każde wypowiedziane słowo przechodzi moje ucho jak igła przechodzi przez kartkę papieru, zostawiając dziurę, tak słowa zostawiają rysę na mojej pamięci, zajmują jej miejsce.

***

Ten dzień, który wszystko zaczął, był deszczowym południem listopada. W szkole trwała długa przerwa. Ja, jako outsider, czytałem książkę, chyba to było kolejne fantasy. Na pewno nie brałem udziału w bezsensownych dyskusjach moich rówieśników. Nie lubili mnie, przywykłem. Nie mówiłem o niczym rodzicom, bo i tak kazaliby mi ignorować ich zaczepki. Ale ja byłem tym, który nie potrafił puścić płazem obrazy. Nie miałem komu wyspowiadać się z całego tego gówna, które mnie otaczało. Nie miałem rodzeństwa, w sensie psychicznym, bo biologicznie miałem dosyć sporą rodzinę. Nie miałem przyjaciół, jedynie znajomych z Internetu, którzy byli i jakby ich nie było. Wtedy, gdy tak siedziałem, podeszli i ustawili się obok. Nie zaczepiali mnie twarzą w twarz. Najpierw głośno przy mnie dyskutowali o takich bzdurach jak pornosy, alkohol i papierosy. Było mi wstyd za moje pokolenie, tak zniszczone przez używki. Potem zaczęli jak zwykle.

- Ej, cioto, co tak sam siedzisz? Nie masz żadnego homosia w okolicy, co by ci czas umilił? – zwrócił się gruby jak beka Zenek. Był przywódcą tej całej bandy. I oni, jak na tyknięcie zegara, ryknęli głośnym i żałosnym rechotem. Ignorowałem to. – Mówiłem do ciebie, głucha pierdoło

- Idź sobie – to jedyne, na co byłem w stanie się zdobyć. I do był błąd

- Ojojoj! Ależ się wystraszyłem! Patrzcie! Pierdoła myśli że jest kimś! – i wyrwał mi książkę.

- Oddawaj!

Nie zdążyłem powiedzieć nic więcej. Zenek uderzył mnie prawym hakiem w brzuch. Dwa lata gruby skurwiel ćwiczył boks. Jedyna moja przewaga nad nim była we wzroście. Reszta czyli obicie na ulicy, siła i psychika, były po jego stronie. To właśnie psychika czyniła tą walkę nierówną. Od dziecka udowadniali mi, że jestem zerem. A dodatkowo byli w grupie. Przegrałem samym swoim istnieniem. Gdy tak upadłem przegrany, wysypali mi książki w plecaka i zdeptali plecy.

- Zapamiętaj, pierdoło, że gównem byłeś, jesteś i będziesz – Zenek jeszcze splunął mi na twarz. Potem śmiali się, idąc dalej korytarzem.

***

- No wie pan – ciągnęła dyrektorka – nie ma dowodów, że to zrobili chłopcy. W szkole nie ma kamer, a wszyscy twierdzą, że Piotruś sam spadł ze schodów. Teraz tylko zwala winę na innych, by nie wyjść na fajtłapę. Wie pan, nasza pani pedagog może pomóc Piotrkowi…

- Obejdzie się – pierwszy raz mój tata miał taki ton. Była to pohamowana wściekłość maskowana z obojętnością. Odkąd go pamiętam, nigdy nie podniósł na mnie głosu. Był zawsze ciepłym, radosnym człowiekiem. Ta poważna, okrągła głowa wraz z okularami nie przypominały mojego taty – sam wytłumaczę to synowi.

Gdy wyszliśmy z gabinetu, zbierało mi się na łzy.

- Ja nie kłamię…

- Wiem – odparł – nie płacz, faceci nie powinni płakać.

- Ale… ale… czemu nic nie potrafię? Czemu to zawsze ja?

Tata nie odpowiedział, sięgnął tylko po telefon. Wystukał jakiś kontakt i przyłożył słuchawkę do ucha.

- Miruś? Tu Jarek. Stary, weź wpadnij do mnie wieczorem….

***

Popołudnie spędziłem słuchając Linkin Parka i Limp Bizkit. Nie obchodziło mnie za bardzo nic. Jednak wraz z dzwonkiem do drzwi nie mogłem powstrzymać ciekowości by zobaczyć, kogo mój tata zaprosił. Nie znałem wcześniej żadnego Mirosława – ani jako mojego kuzyna, ani jako mojego wujka. Przez dziurkę od klucza dojrzałem, jak do holu wchodzi wysoki, barczysty mężczyzna. Był łysy. To od razu rzucało się w oczy. Miał twarz, jakiej w nocy wystraszyłby się niejeden kozak. Wyściskał się z moim tatą. Był jednak sporo młodszy.

- Miruś, słuchaj sprawa jest prosta: małe skurwysyny syna mi maltretują. Weź go wiesz… naucz co i jak.

Mężczyzna zamyślił się.

- Ilu?

- Chyba pięciu. Pięciu głównie, reszta tylko dopinguje. Zapiszę dzieciaka do ciebie. Zapłacę podwójnie…

- Jaruś, jeśli za takie sprawy brałbym więcej, ludzie pluliby, że jestem niehonorowym skurwysynem. Jutro o dwudziestą przyprowadź go pod sekcję.

***

Gdy na dwudziestą pojawiłem pod gmachem, przywitał mnie szyld „Muay Thai Extreme”. Tata zaprowadził mnie pod szatnię. Tam siedział pan Mirek. Dopiero teraz dostrzegłem dwa tatuaże na ramionach – na jednym był znak legionów rzymskich SPQR a na drugim napis w języku japońskim. Nie musiałem się przebierać. Jedynie zdjąłem buty.

- Cześć młody. Mirek jestem. Mirek Korzeniowski – przywitał się. Teraz wydawał się dużo bardziej pogodnym człowiekiem. Podał mi rękę

- Dzień dobry – wydusiłem z siebie, również podałem dłoń. Skierował mnie od razu na salę. Rozgrzewali się tam dwaj mężczyźni. Mieli po dwadzieścia lat. Twarze mieli uradowane od ucha do ucha

- Ty patrz, dziecko się chyba zgubiło – rzekł pierwszy. Gabarytami mógł robić za kulturystę.

- Ty ciemnoto! Tiger mówił przecież że jakiegoś dzieciaka przyjmujemy – drugi z chłopaków był szczupły, ale niemiłosiernie długi i wysoki.

- To on? Chudy jakiś… nie sądziłem że da się być jeszcze chudszym od ciebie.

I zaczęli się przepychać. Barczysty chłopak miał przewagę w klinczu. Chudy jednak sporo nadrabiał refleksem.

- Panowie! Zbiórka! – rozległ się głos trenera.

Chłopaki jak na rozkaz przestali. Gdy przed chwilą byli pogodni, teraz byli sztywni jak deski, a twarze ich poważne były jak u żołnierzy.

- Kuba, Andrzej, poznajcie młodego. Jest nowym nabytkiem naszego klubu. Chłopak przyszedł tutaj by was pozabijać!

Po takiej prezentacji spodziewałem się szybkiej śmierci na treningu. Dlatego ciężko opisać moje zdziwienie, gdy chłopaki zaczęli mi bić brawo. Szybko się z nimi zapoznałem. Kuba, ten barczysty, był studentem archeologii i fanem Mariusza Pudzianowskiego. Dodatkowo miał wadę wzroku i po treningu zakładał okulary. Andrzej natomiast był studentem politechniki, oraz okazem najlepszego zdrowia, jakie może człowiek tylko otrzymać od tych na górze. Na życie zarabiali właśnie sportem. Byli profesjonalistami.

Pierwszego treningu nie zapomnę do końca życia. Nie dość, że czułem jeszcze dzień wcześniejszy, to dodatkowo wyszły moje braki ogólnorozwojowe. Nie potrafiłem wykonywać takich czynności jak pompki, brzuchy cz nawet biegi. Jak żartowali, bardziej przypominało to galopowanie szalonego konika niż bieganie. Jednak nie piętnowali mnie. Pokazali wszystko. Od podstaw. Po raz pierwszy nie czułem presji. Jak czegoś nie umiałem, mówiłem. Nie krzyczeli, nie wyśmiewali. Tłumaczyli, pokazywali. Czułem się z nimi na równy, mimo, że był to mój pierwszy trening sportów walki. Potem przyszła nauka gardy. Poprawili mnie tego dnia przynajmniej dwadzieścia razy w ciągu całego ćwiczenia. Kazali ćwiczyć przed lustrem. Tak planowałem robić.

Trening, zakończony obwodem najcięższych ćwiczeń, wycisnął ze mnie wszystko.

***

Po miesiącu kupiłem rękawice. Przyszła pora na pierwsze sparingi. Moja pierwsza walka skończyła się nim na dobre się zaczęła. Dostałem Kubę. Nie chciał mi zrobić krzywdy, jednak był dla mnie za silny. Pierwszy sierp omal nie urwał mi głowy. Byłem na siebie zły.

- To jest do dupy! Nic nie umiem! Nic nie potrafię!

Pan Mirek spojrzał na mnie groźnym wzrokiem

- Nikt nie powiedział że to przyjdzie łatwo młody! Leć i walcz!

- Ale ja nie umiem!

- Umiesz! Znasz podstawy!

- Nie umiem zadać żadnego ciosu! Jak ma mi to pomóc?!

Pan Mirek był bardziej niż wkurzony. Był wściekły. Po chwili wyglądało, że wpadł na pomysł. Podszedł do Andrzeja, wyszeptał mu coś do ucha. Potem podszedł do mnie.

- Wyobraź sobie, że Andrzej to ten chłopak, który cię gnębi. Najlepiej cała piątka – wyszeptał.

Dał znak do walki. Skupiłem się. Wpadłem w trans – nie było hali, nie było ringu. Był tylko Zenek, ten gruby skurwysyn. Było ciemno, a ja czułem, jak moje dłonie płoną. Widziałem ten jego wredny uśmiech, słyszałem wszystkie obelgi, które powiedział w moją stronę.

- Trenerze, co z nim? – spytał rozkojarzony Andrzej.

A ja uderzyłem.

Byłem od niego lżejszy o dwadzieścia kilogramów. Jednak fakt, że nie trzymał zasłony, a ja byłem wściekły zrobił tak piorunujący efekt. Andrzej chwiał się na nogach. Potem dowiedziałem się, że Kuba z panem Mirkiem w tamtym momencie rozwarli usta z wrażenia szepcząc „O kurwa!”. Ja biłem. Mocniej i szybciej z sekundy na sekundę. Rozciąłem andrzejowi brew. Chyba tego było już za wiele, bo uderzył mnie kombinacją lewy prosty – prawy hak. Zachwiałem się. Po chwili skończył to lewym sierpowym. Leżałem na macie, jako papierkowy przegrany, jednak w głębi serca wiedziałem, że wygrałem.

Po treningu trener kazał mi zostać.

- Piotrek, mam do ciebie pytanie. Mogę?

- Tak jest proszę pana.

-  Rozumiesz po co tu jesteś?

Milczałem.

- Nie

- Słuchaj. Dyskutowałem o tym z twoim ojcem. On i ja znamy się od dawna. Wiem, co się dzieje u ciebie. Chciałem to załatwić na moich warunkach: podejść na następny dzień do skurwieli, przedstawić się jako twój wujek i wyjaśnić parę spraw. Ale wiesz czemu nie warto tego robić? Bo będziesz jak ten biedak, któremu zamiast wędki dano rybę. A ja wolę, byś ty dostał wędkę Piotrek. Rozumiesz?

Kiwnąłem głową. Jakoś dziwnie miękko robiło mi się na sercu.

- Zapamiętaj młody. Tutaj nie liczy się jak słaby jesteś, jak ciebie nazywają poza salą. Tutaj, wszyscy jesteśmy równi, przelewamy ten sam pot, tą samą krew, te same łzy.

***

Minęło pół roku. Na sparingach byłem ciągle poduszką do bicia, ale się starałem. Prawdziwy test dla tego, co nauczyłem się na Muay Thai miał dopiero nadejść. Przez te pół roku starałem się unikać kłopotów jak najszerzej. Jednak musiały mnie one znowu dopaść. Należy dodać, że jednak sporo się zmieniło – przytyłem kilka kilogramów, widać było po moich ramionach, że jestem we wczesnej fazie trenowania.

Gdy wychodziłem ze szkoły otoczyła mnie cała zgraja. Nauczyciele uciekli w popłochu. Zenek wyszedł z tłumu

- Te, pedale, dostałem dzisiaj kolejną laskę u tej suki od polskiego. I wiesz co? Musze obić jakiemuś frajerowi pysk. A że ty jesteś jedynym frajerem w okolicy, to wypadło na ciebie. No nie płacz piesku, chodź, tatuś cię uspokoi.

Tłum ryknął. A ja dojrzałem Pana Mirka. Zatrzymał się w pół kroku. Przez chwilę myślałem że wejdzie i uspokoi tłum. On jednak uśmiechnął się, oparł się o drzewo i pokazał kciuk do góry.

To mi wystarczyło. Teraz, po pół roku treningu widziałem wszystko. Walka nie trwała długo. Gdy grubas zbliżył się do mnie, zrobiłem pierwszą rzecz jaka przyszła mi do głowy – złapałem go w tajski klincz i ściągnąłem głowę na moje kolano. Usłyszałem trzask łamanego nosa. Zenek padł nieprzytomny na glebę. Ze spojrzeniem pełnym nienawiści rozejrzałem się po tłumie. Odeszli, jak gdyby rażeni prądem. Spojrzałem że pana Mirka już nie było. Pewnie mi się przewidziało, pomyślałem.

Nauczyciele jak nigdy, tym razem błyskawicznie do mnie podskoczyli. Przeczuwałem kłopoty

***

Mój tata nigdy nie miał takiej satysfakcji na twarzy, gdy dyrektorka ze zgrozą opowiadała o mnie jako młodocianym bandycie, co to porządnych ludzi bije bez mrugnięcia okiem. Jak gdyby w głowie miał przygotowany chytry plan.

-… powinnam zgłosić pana syna na policję – zakończyła swój wywód.

- A wie pani gdzie ja panią powinienem zgłosić? Dowiedziałem się paru ciekawych rzecz. Jest pani w pewnym stopniu spokrewniona z Zenkiem. To pani daleki siostrzeniec. Dlatego chłopak robił co chciał. Jak na to zareaguje kuratorium? Mam zresztą świadka, który czeka za drzwiami, a potwierdzi, że mój syn się tylko bronił, a nauczyciele uciekli w popłochu przed bójką, byleby nie było odpowiedzialności.

Dyrektorka zrobiła się blada na twarzy

- Nie ośmieli się pan…

- Ośmielę. To osoba dosyć znana w społeczeństwie, bardzo wiarygodna. Ma pani dwa wyjścia. Albo ustąpi pani ze stanowiska, albo zgłoszę panią do kuratorium.

Wyszliśmy z gabinetu, zostawiając oszołomioną dyrektorkę. Przed drzwiami czekał na nas pan Mirek. Czekał z plastikową siatką.

- Młody – zwrócił się do mnie trener – jestem z ciebie dumny.

Te słowa warte były każdej innej nagrody na świecie.

- Dziękuję – odparłem zawstydzony

- Mam coś dla ciebie. Mam nadzieję, że pasuje

Podał mi siatkę. W środku znajdowała się koszulka. Cała biała. Z tyły miała czaszkę, wokół której widniał napis Through Blood, Sweat and Tears. Z przodu, na ukos, od prawej piersi do lewego biodra, brzmiał tytuł Muay Thai Profesional Fighter.

Nie wiedziałem co powiedzieć.

- Jutro trening. Mam nadzieję, że sława największego kilera na dzielni ci nie uderzy do bani – pan Mirek roześmiał się. Mój tata również.

A ja, pierwszy raz od dłuższego czasu śmiałem się razem z nim. 

Młoda

Dla Eweliny, by zawsze się uśmiechała i nigdy nie wątpiła w to, kim jest i dlaczego jest taką a nie inną osobą.

Jeśli kiedyś zechcę portret, to od ciebie

Ty i ja to para natchnionych artystów

Których dzieła wartych będą kilka snów

Twoja sztuka jak gwiazdy na niebie

Ja maluję słowem, ty piszesz palcami

Ty czytasz między moimi wierszami

Ja wnikam w głąb duszy twych obrazów

Widzę ciebie, wiedzę piękno, widzę

Krytyków twej sztuki nienawidzę

Ty przecież nie sprejujesz budynków

Ty tworzysz sztukę, jakiej teraz nie znają

Niech żałują, że się nią nie zachwycają

Teraz usiądź, schlejmy się i lećmy tworzyć

Śmiej się, kochaj, znajdź powód by żyć

Jest między nami więź, nie sądzisz młoda?

Jedno drugiemu pomoże, sił nagle doda

Kopnie gdy zacznie wygadywać głupoty

Wyściska gdy wróci z dalekiej podróży

Na barkach wyniesie, gdy przylecą kłopoty

Jedno drugiemu zawsze radą usłuży

Ileż to naszej więzi mieliśmy już dowodów

Ile razy jedno przez drugiego omal nie płakało

By ze sobą przebywać, nie potrzeba powodów

Będziemy za sobą tęsknić, choćby nic się nie stało

Choćbyśmy mieli tylko zniknąć na dzień lub dwa

Razem będziemy silniejsi od niejednego lwa

Wszystkiego najlepszego dla przyjaciółki

Dla najlepszej z najlepszych dodać należy

Przy naszej dwójce człowiek jest taki malutki

A najważniejsze, że jedno w drugiego wierzy

J.N. Miszon

Against

Jestem przeciw tępocie w szkołach

Jestem przeciw słabym filmom w kinach

Jestem przeciw idiotkom robiącym słit focie

Jestem przeciw tchórzostwu w Internecie

Jestem przeciw  Emo i Carpe Diem

Tak, sprzeciwiam się temu i to wiem

Sprzeciwiam się uczeniu bez nauki

Bo powstają w głowie spore luki

Sprzeciwiam się słowom bez słowa

Bo po tym mindfuck a nie głowa

Sprzeciw wobec serca bez serca

Bo to dusze od środka wywierca

Ja się pytam, gdzie równość

Gdzie życie, gdzie wolność?

Gdzie pasja, gdzie autorytet

Gdzie ludzie co mają priorytet?

Gdzie są ci co mają w życiu cel?

Gdzie dobrej nowiny głosiciel?

Czemu w radiu tylko o tragedii?

Chciałbym od życia trochę komedii

Chciałbym by świat inny był

Bym z dumą w nim żył

Gdzie czasy gdy jak mówię kocham

To czuję to, a nie chwilę potem znikam

Gdzie te czasy gdy piękno było pięknem

A nie, ładne dziewczyny jakby piętnem

Pokryte, tak się zachowują przy chłopcach

Zazdroszczą tym, co to z kolejnym w zaroślach

Bawi się nie tak, jak ją starsza kobieta uczyła

Dziwne to, ja wolę by się dziewczyna zarumieniła

By się uśmiechnęła, bo to jest właśnie piękne

I to są prawdy o kobietach odwieczne

Sprzeciwiam się za nic szacunkowi

Bo tego samego nie dajemy żołnierzowi

Który za tą Polskę walczył, Polskę kocha

A jacyś grubi ludzie mówią mu „wynocha”

Oddajemy autorytet i później narzekamy

Prostych i niewinnych o to obwiniamy

I potem widzę „JP” w ledwie podstawówce

Mam ochotę zmienić coś dzięki wskazówce

I paru matkom polecić parę środków

By wychowały lepszych chłopców

Jestem przeciwny zamykaniu tych

Co w obronie bliźnich bili ludzi złych

Wypuszczaniu pedo i bandytów

Bo brak prokuraturze dowodów!

Sprzeciw dla faszyzmu i rasizmu

Nie dla nie używania rozumu

Stop z religią jako pseudo drogą

Bo jest to dla niej tylko zniewagą

Niby jesteście religią pokoju

To czemu zwracam się do was „woju”?

Mam nadzieję, że wiesz że to oznacza

Iż dzisiaj krzyż podobny jest do miecza

Stop pseudo chłopcom którzy nie robią pompek

I nie, nie zazdroszczę im szpanu u dziewczynek

Puste ciągnie do pustego, nic na to nie poradzę

Ale jako że mnie to wkurwia to tutaj to wsadzę

By dostać szacunek musisz być jak wszyscy

Temu też jestem przeciw, jak wojownicy japońscy

Będę walczył w dla mnie możliwy sposób

By pokonać to u co poniektórych osób

J.N. Miszon

Inverno

Budzę się, wstaję i zaczynam myśleć

A za oknem zima trwa w najlepsze

I jakimś trafem dzięki temu piszę

Pragnę w jej cichy szept w uchu usłyszeć

Wtedy, bum, obrazy jak żywe

Przesłaniają życie prawdziwe

Wizje, jak mogłoby być

Jak mógłbym tutaj żyć

A po chwili skupienia oto ona

Stoi samotna, ubrana skromnie

Marznie na mrozie kobiecina

Pomagam, jakoś nie powiem „nie”

To moją wadą, moją zaletą

Moją klątwą, moją monetą

Ona dziękuję, ale potem znowu

Zimna była, jest i będzie po wieki

Poddaje wątpliwość memu męstwu

Przywykłem, niczym człowiek kaleki

Dla niej jestem tym otaczającym śniegiem

Jak każdy, bo dla niej jesteśmy zerem

Nie liczy się nic, tylko jej kochanek

Nie znam człowieka, ale mu zazdroszczę

Ona nie szczędzi mu zachcianek

Mimo wszystko to ją jak boginię czczę

Jest tego warta, każdej minuty i godziny

To ona poddaje nas najważniejszej próbie

By sprawdzić, jak narysujemy jej ryciny

A potem sprawdzić, jak radzimy sobie w służbie

Ten kto to przetrwa jest warty jej uwagi

Warty jest spraw najwyższej wagi

Ja odpadłem na starcie, bo nie rysuje

Ja piszę, więc tylko z kąta ją opisuje

A wiedzcie, że nie ma piękniejszej

Nie ma nad elementy świata większej

I mimo tych rzeczy, jest łagodna

Dla tych, którzy są jej bliscy

Przy niej oni dobija się od dna

Jednak nie wszyscy, nie wszyscy

Za słabych zabije jej piękność

Za silni na nią nie zwrócą uwagi

Dla nich pospolita, taka jak inne

Ale to co ją wyróżnia to zażartość

Ona nie przyjmie tak, o, zniewagi

Zemści się, jej imię jest dla niej cenne

I za to wszystko ją właśnie kocham

I dziękuję, że mogę ją widzieć

Nie tylko w snach, i tam tylko słyszeć

Bo gdy na zewnątrz sobie wzdycham

Patrząc, jaka ona jest dzika

Mimo wszystko mnie nie spotyka

J.N. Miszon

兄弟愛

Podkowa Leśna, godzina osiemnasta

Patrzę za okno, pusto wszędzie

I tak myśląc, jak to ze mną będzie

Dostrzegam, że u ciebie jedenasta

Ja dumam nad zadaniami i wierszami

Gdy ty uczysz się za lasami i morzami

Dwa w jeden, jeden w dwóch ciałach

Tak należałoby naszą dwójkę nazwać

My którzy do śmierci będziemy balować

Inni charakterem, jednym w zmysłach

Mali ciałem, duchem za to sporzy

Patrioci, jeden z marszem równym krokiem

Drugi kibicuje naszym w sercu z Orłem

I tak się zastanawiam, jak to się nam ułoży

Urodzeni w tym samym roku

Sieją postrach u sił zmroku

Hermanos Que Bailan

Nie znają słowa rozłam

Razem od kołyski, szkoły, aż po tatami

Wspólne zabawy, śmiech, łzy i nauka

W oczach rodziców byliśmy aniołami

W naszych głowach nie powstała luka

Wspólne ideały nam były wpajane

Wspólne problemy były rzucane

Jeden za drugiego wskoczy w ogień

Jeden za drugiego nadstawiał głowę

Jeden nie dawał drugiemu cierpień

Jeden walczył, drugi udawał sowę

I to właśnie nas ukształtowało

Takie życie nam pasowało

Tak teraz patrząc na wyblakłą fotografię

Myślę „Wytrwać do spotkania potrafię”

Urodzeni w tym samym roku

Sieją postrach u sił zmroku

Hermanos Que Bailan

Nie znają słowa rozłam

To było wczoraj, gdy wyjechałeś

Pół świata tamtego dnia objechałeś

Rok później szok, to ja u ciebie

Odnaleźliśmy bez trudu siebie

Coś w nas jest, że na końcu świata

Wiemy, gdzie jesteśmy, i dlatego

Nie potrzebna w mózgu żadna łata

Gdy trzeba znaleźć brata kochanego

To relacja której nie winno opisywać

Tylko ci wyżej rozumieją co w sercach

Co w duszy i co w naszych głowach

I tego będziemy się pilnować

Więc znaj dewizę mówioną wcześniej

Będzie dla ciebie po prostu lepiej

Urodzeni w tym samym roku

Sieją postrach u sił zmroku

Hermanos Que Bailan

Nie znają słowa rozłam

Kiedyś znowu będą razem

Nie rozdzielisz ich żelazem

A gdy tak będzie, pamiętaj

Świecie, powiedz sobie żegnaj!

J.N. Miszon

Światło i Mrok

Tam gdzie spotyka się dobro i zło, działa kontrast. Kontrast, który zauważa każdy człowiek. Bez wahania nazywa jedno „jasność” a drugie „ciemność”.

A co jeśli to Mrok jest Światłością, a Światłość Mrokiem?

***

Miasto ogarnął płomień. Powoli dostawał się do mieszkań przez najmniejsze szczeliny. Mieszkańców już to nie obchodziło. Nie było ich,

Umarli.

Rycerz, przyglądał się temu z cienia, jako bezstronny obserwator. Los ludzki nie był jego sprawą. Nic go nie obchodzili ludzie, którzy tam umarli, bądź umierali. Tak sobie wmawiał. Bo czy on był jeszcze człowiekiem? Po chwili refleksji, wiedział że jednak jest. Wiedział, że człowieczeństwa nie da się pozbyć, że jego cząstka zostaje w każdym.

Nawet w Rycerzu Śmierci.

Wkroczył na rynek wolnym krokiem. Jego atramentowa zbroja lśniła w płomieniach. A ten, który sprowadził płomień, śmierć i zniszczenie, stał przed nim. Otulony, w kredowy płaszcz, mężczyzna uśmiechnął się do Rycerza. Po chwili wybuchnął głośnym, żałosnym rechotem.

- Z czego się tak radujesz? Czy kogoś twojego pokroju powinien bawić taki widok? – spytał Rycerz.

- A czy kogoś twojego pokroju powinien smucić?

Zapadła cisza. Po chwili obaj chwycili za miecze. Po niewielkim ryneczku rozbrzmiał szczęk obijanej stali. Schowali broń.

- Żal mi ciebie, Rycerzu. Samo twoje imię nie odwzorowuje tego kim jesteś. Sam człon Rycerz, powinien oznaczać honorowego wojownika, chroniącego ludzkość. Ty zaś jesteś posłańcem swej pani. Niesiesz śmierć. Powinna cię nazwać „Heroldem”. Brzmiałoby to prawdziwiej. Ale nie. Musiała nadać ci miano Rycerza Śmierci. A Rycerz Śmierci to idiom. Synonim od mordercy i niszczyciela. Każdy z nas ma jakąś rolę, Rycerzu. Gdy my dajemy życie w imieniu Naszej Pani, ty i tobie podobni powinni je odebrać po pewnym czasie w imieniu swojej. Każdy ma swoje miejsce. Ty zaś zamiast odbierać życia chcesz je dać. Poeta nazwałby to ironią, a aktor Komedią Przeznaczenia.

- To mi ciebie żal, Dawco. Twierdzisz że każdy ma swoje przeznaczenie. Twierdzisz, że ty i tobie podobni dajecie życie. Śmiejesz się z mojego litowania się nad losem ludzkim. A czy ty sam nie należysz do tej Komedii Przeznaczenia? A czy to nie ty posłałeś rzekę dusz do świata mojej pani? Kim jesteś, by mnie zastępować?

Znowu dobyli broni. Klingi otarły się o siebie w tańcu. Schowali miecze.

- Już wyjaśniam Rycerzu. Otóż śmierć nigdy nie przerodzi się w życie. Zabijając kogoś, nie możesz tym samym wrócić życia komuś innemu. Natomiast jeśli damy życie komuś, kogo przeznaczeniem będzie zabicie kogoś innego, to wtedy życie zmieni się w śmierć. Tym właśnie boskim prawem mogę odbierać żywota.

- Mylisz się znowu. Prawdą jest, że nie da się wrócić zabranego życia. Ale po śmierci czeka lepsze życie. Życie wieczne. Życie z daleka od naszej dwójki. Dlatego też śmierć może być i życiem. I ja też mam prawo do tego.

Zapadła długa cisza. Dawca znowu zaczął rechotać

- Życie wieczne..? Wielkie słowa jak na tobie podobnego. A więc na tej scenie sztuki Komedii Przeznaczenia spotkała się dwójka aktorów, którzy zostali przypisani nie do tych ról.

- Świat nie jest idealny. Jest proporcjonalny, ale to nie daje mu idealności. Część ludzi rodzi się słaba, by część była silna. Część rodzi się głupia, by część była mądra. Część rodzi się biedna, by część była bogata. Świat nie jest doskonały. Ale dlatego jest piękny. Dlatego, że takie jest przeznaczenie. Wyboiste, niezrozumiałe, ale słuszne, moim było stać się Rycerzem Śmierci, twoim było stać się Dawcą Życia. Nic nie jest idealne.

- I niech zostanie tak, by człowiek myślał, czy Światłość jest Mrokiem, czy Mrok jest Światłością.

Rycerz się zgodził

I ostatni raz skoczyli ku sobie.

***

Nasz świat działa na zasadzie kontrastów. Czasami jednak zadajemy sobie pytania, czy jedno jest drugim i czy drugie nie jest pierwszym. Jak np. Wojna i Pokój, Prawda i Fałsz.

Światło i Mrok.

POSŁOWIE

Będzie krótkie ale treściwe. Ilustrację do opowiadania, które notabene uważam za swoje najlepsze dzieło dotychczas, wykonała moja przyjaciółka, którą uważam za jedną z najlepszych młodych artystek. Jej pseudonim artystyczny to Nifhleim. Serdecznie zapraszam do polubienia jej fan page'a na facebooku:

Fan page Nifhleim 

Pozdrawiam moich czytelników:

J.N. Miszon